Λίγες ημέρες πριν το πορτρέτο του Bob Dylan διά χειρός Pierce Brosnan πωληθεί έναντι του αστρονομικού ποσού του 1,4 εκατ. δολαρίων σε φιλανθρωπική δημοπρασία της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης amfAR στις Κάννες εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Οι διοργανωτές της δημοπρασίας πανικοβλήθηκαν, όχι όμως και ο Brosnan, που συνειδητοποίησε κάτι εκπληκτικό: Ήταν χαρούμενος που είχε χαθεί από προσώπου γης.
Πριν από τη δημοπρασία λίγοι άνθρωποι γνώριζαν ότι ο Brosnan, που σπούδασε commercial illustration στο κολέγιο και εργάστηκε σε διαφημιστική εταιρεία στα πρώτα του χρόνια στο Λονδίνο, είναι και καλλιτέχνης. Η ζωγραφική είναι μακροχρόνιο πάθος του και δημιουργική διέξοδος που τον βοήθησε να ανακάμψει από το θάνατο της πρώτης του συζύγου Cassandra το 1991. Ωστόσο, ντρέπεται να μιλά για τη ζωγραφική, πόσο μάλλον να αποκαλύπτει στο κοινό τα έργα του. “Μου αρέσει να ζωγραφίζω, αν και δεν το κάνω συχνά. Ωστόσο, διαθέτω ένα μεγάλο όγκο έργων που θα ήθελα κάποια στιγμή να παρουσιάσω σε μια έκθεση. Έχω φανταστεί και το σκηνικό: Σε ένα χώρο στο Λος Άντζελες, με τα φώτα να είναι χαμηλωμένα και τον κόσμο να απολαμβάνει μαργαρίτες και κρασί ακούγοντας ωραία μουσική“.
Όπως ο ίδιος εξομολογείται, η ιδέα της έκθεσης στριφογυρίζει έντονα στο μυαλό του εδώ και περίπου ένα χρόνο. Το αν θα υλοποιηθεί ποτέ παραμένει άγνωστο. Το θέλει, αλλά δεν το τολμά. Και κάπως έτσι, εξηγείται η αντίδρασή του στην εξαφάνιση του πορτρέτου του Dylan πέρυσι στις Κάννες. Μου θύμισε εκείνη του ήρωά του στην ταινία “Υπόθεση Τόμας Κράουν” όταν καταστράφηκε ένας πίνακας ζωγραφικής του Renoir. “Για δύο μέρες ήταν εξαφανισμένος κι εγώ παραδόξως ανακουφισμένος“. Του ζητώ να περιγράψει τα όσα επακολούθησαν και αρκείται στις εξής οκτώ λέξεις: “Τελικά τον βρήκαν και ένας δισεκατομμυριούχος τον αγόρασε“. Επρόκειτο για έναν Ουκρανό, φίλο της Kim Kardashian. Με τις φιλοφρονήσεις δεν το ’χει. Αισθάνεται άβολα και είναι εμφανές, καθώς με το που του κάνεις ένα κομπλιμέντο, μεταθέτει αμέσως τα credits για την επιτυχία σε κάποιον άλλο.
Αμφιταλαντεύομαι σχετικά με το αν πρέπει να κατευθύνω τη συζήτηση προς τον James Bond, δεδομένης της άρνησής του να μιλά για το franchise. Σε περσινή συνέντευξή του στο Esquire είχε υπογραμμίσει τη δυσαρέσκειά του για τη μεταστροφή των ταινιών του 007 από χιουμοριστικά ευφυείς ιστορίες σε καθαρόαιμα action movies. Συνεπώς, η προθυμία του να μιλήσουμε για το συγκεκριμένο θέμα μού προκαλεί έκπληξη. “Θαυμάζω τον Daniel Craig για τη δουλειά που έχει κάνει στις ταινίες του Bond. Είναι σπουδαίος ηθοποιός. Το αποδεικνύει και η πορεία του στο Μπρόντγουεϊ“. Υπάρχει η πιθανότητα να δούμε ξανά και τον ίδιο στη θεατρική σκηνή; “Θα μου άρεσε η ιδέα υπό προϋποθέσεις. Να έχω στα χέρια μου ένα καλό υλικό. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι το θέατρο είναι μια πολύ σκληρή δουλειά κι εγώ δεν είμαι πια νέος. Δεν έχω τα κότσια να το τολμήσω. Δεν ξέρω αν μπορώ να τα βγάλω πέρα με επτά παραστάσεις την εβδομάδα. Κάποτε το έκανα. Θυμάμαι, έφηβος είχα παίξει στην παράσταση Ο μικρός πρίγκιπας. Είχα μακριά μαλλιά και μικροέδειχνα πολύ. Μετά βίας με έκανες 12 χρόνων“.
Στα 66 του χρόνια, ο Pierce Brosnan μετρά μια καριέρα τεσσάρων δεκαετιών στη μεγάλη οθόνη. Είναι ένας από τους εργασιομανείς ηθοποιούς στο Χόλιγουντ. Από τους πιο διάσημους ρόλους του είναι ο James Bond, ο Thomas Crown και ο ήρωας που υποδύθηκε στο “Mamma Mia! Η ταινία” και το “Mamma Mia! Here We Go Again”. Μόνο την τελευταία πενταετία έχει γυρίσει 14 ταινίες και μία τηλεοπτική σειρά, το The Son, αποτελούμενη από δύο σεζόν (η 2η σεζόν προβάλλεται στη Nova), ενώ, σύμφωνα με τον ιστότοπο του IMDb, έχει αυτή τη στιγμή έξι projects στα σκαριά.
Ο breakout ρόλος του ήταν το 1993 στην ταινία “Κυρία Ντάπφαϊρ”, όπου συμπρωταγωνίστησε με τον αείμνηστο Robin Williams υποδυόμενος τον Stu. “Ο Pierce είναι απίθανος. Καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων προσπαθούσα να καταλάβω ποιον αγαπώ περισσότερο, τον Pierce ή τον Brosnan” θυμάται η συμπρωταγωνίστριά τους Sally Field. “Ευτυχώς, δε χρειάστηκε να διαλέξω. Είχα και τους δύο στο πλευρό μου. Είναι αξιαγάπητα πλάσματα, αξιαγάπητοι καλλιτέχνες”. Με τη σειρά του ο Brosnan αναπολεί εκείνες τις ημέρες: “Ο Robin ήταν φοβερός τύπος. Η Sally μια πανέμορφη γυναίκα. Τους ευχαριστώ και τους δύο“.
Η πρώτη γνωριμία του με τον Williams έγινε με την άφιξή στο Σαν Φρανσίσκο, όπου γυρίστηκε η ταινία. ““Θέλεις να γνωρίσεις τον Robin Williams;” με ρώτησαν από την παραγωγή. “Φυσικά” τους απάντησα. Μπήκα στο καμαρίνι του και τον είδα να ξεκουράζεται. Ακόμα θυμάμαι τι φορούσε: κοντομάνικο χαβανέζικο πουκάμισο, στρατιωτική βερμούδα και την περούκα και το μεϊκάπ της κυρίας Ντάπφαϊρ. “Γεια σου, Pierce. Πόσο όμορφος είσαι! Έλα να σε φιλήσω, να σε αγκαλιάσω. Πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω” ήταν τα πρώτα λόγια του. Ο θάνατός του μου στοίχισε. Μου λείπει πολύ. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος“.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε γυρίσματα για δύο νέες ταινίες: το ψυχολογικό θρίλερ False Positive του John Lee, όπου θα ενσαρκώσει ένα γυναικολόγο στο πλευρό των Justin Theroux και Ilana Glazer, και την περιπέτεια The Misfits του Renny Harlin, που θα τον δούμε να κρατά το ρόλο ενός εγκληματία. Επίσης, έχει μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα της 2ης και τελευταίας σεζόν του The Son.
Στο western drama του Philipp Meyer κρατά το ρόλο του Eli, ενός χαρισματικού πατριάρχη που απήχθη ως παιδί από φυλή Ινδιάνων και γεννήθηκε την πρώτη μέρα που το Τέξας απέκτησε την ανεξαρτησία του. Η σειρά εξιστορεί την ανησυχία του Eli για τη μοίρα του τόπου του και την κληρονομιά που θα αφήσει πίσω σε σχέση με την πετρελαϊκή αυτοκρατορία του.
Για τις ανάγκες του ρόλου του χρειάστηκε να κάνει πολύωρα γυρίσματα πάνω σε άλογο κάτω από τον καυτό ήλιο του Όστιν. “Ήταν βασανιστήριο. Μια μέρα βγήκα εκτός εαυτού, πήγα στον Meyer και του είπα: “Μισώ αυτές τις αηδίες. Δεν αντέχω”. Πραγματικά, δεν ξέρω τι να πω”. Αυτή η τελευταία είναι μια ατάκα που ο Brosnan χρησιμοποιεί πολύ στις συνεντεύξεις του όταν δεν έχει κάτι καινούριο να πει για τον εαυτό του και τη δουλειά του. “Κάποτε απολάμβανα να μιλάω για μένα. Έπρεπε να με σταματήσεις για να βάλω τελεία. Πλέον νομίζω ότι δεν έχω κάτι διαφορετικό να πω. Ανακυκλώνω την ίδια ιστορία ξανά και ξανά” εξομολογείται ενώ γευματίζουμε σε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο στο Μαλιμπού πίνοντας Aperol spritz.
Έχει έναν τρόπο να γοητεύει το συνομιλητή του. Είναι η ηρεμία που εύκολα διακρίνει κάποιος στο βλέμμα αλλά και στη φωνή του. Δε βιάζεται να πει ό,τι έχει να πει. Παίρνει το χρόνο του, κάνει μεγάλες παύσεις, κοιτά στα μάτια αυτόν που έχει απέναντί του. “Χαίρομαι που συνομιλώ μαζί σου και όχι με ένα σταφιδιασμένο τύπο. Κάν’ το εικόνα, θα ήμασταν δύο γέροι στο ίδιο τραπέζι” λέει χαριτολογώντας. “Μπορεί η δουλειά μου να είναι η υποκριτική, το να ψυχαγωγώ τον κόσμο με τις ταινίες, σειρές ή παραστάσεις μου, αλλά, συγχώρεσέ με, δεν είμαι τόσο καλός στις συνεντεύξεις. Μακάρι να ήμουν πιο ευφραδής. Μακάρι να μπορούσα να δώσω τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματά σου, αλλά και στα προσωπικά μου ερωτήματα“.
Θεωρεί ότι το μυστικό της επιτυχίας του είναι ότι συνεχίζει να υπάρχει υποκριτικά. “Φέρνω τη δουλειά εις πέρας χωρίς να το πολυβασανίζω. Τα άσχημα λόγια γράφουν μέσα μου. Στα καλά δε δίνω σημασία”. Αγαπά την υποκριτική γιατί του δίνει την ευκαιρία να μην είναι ο εαυτός του. “Ξέρεις πόσο απελευθερωτικό είναι αυτό;” επισημαίνει και παραδέχεται ότι δεν είναι καθόλου καλός στο να πουλά τον εαυτό του σε μια συνέντευξη ή σε μια οντισιόν. “Αγαπώ τη δουλειά μου και θα συνεχίσω να την κάνω όσο το σώμα και το μυαλό μου μου το επιτρέπουν“.
Κάπου ανάμεσα στις ταινίες και τις σειρές που γυρίζει και τους πίνακες ζωγραφικής που φιλοτεχνεί βρήκε το χρόνο να γράψει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο. “Δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Βασικά βρίσκομαι στην αρχή. Είναι δύσκολο να αποτυπώσω στο χαρτί συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα γι’ αυτό το αγόρι, γι’ αυτό τον έφηβο, γι’ αυτό τον άντρα. Από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι διασκεδαστικός γράφοντας για τη ζωή μου“.
Πάντως, είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι ο Brosnan δεν είναι διασκεδαστικός τύπος. Μιλά εύκολα για την προσωπική του ζωή και δε φοβάται να αυτοσαρκαστεί αλλά και να διηγηθεί τραγελαφικές ιστορίες από τα παλιά, όπως ένα αστείο περιστατικό που είχε συμβεί στη φίλη του Julianne Moore ή για το πώς πληροφορήθηκε το θάνατο του John Belushi από υπερβολική δόση ναρκωτικών. “Εκείνες τις ημέρες του 1982 βρισκόμουν σε γυρίσματα για τη σειρά Remington Steele του CBS. Η τότε σύζυγός μου Cassandra και τα δύο μας παιδιά διέμεναν στο ξενοδοχείο Chateau Marmont. Άνοιξα την τηλεόραση και τι να δω! Το γιο μου μέσα στο πλήθος κόσμου που είχε συγκεντρωθεί έξω από τη σουίτα του John“.
Μετά τη φονική πυρκαγιά του περασμένου Νοεμβρίου στην Καλιφόρνια, την πιο καταστροφική που έχει συμβεί ποτέ στην περιοχή, ο Brosnan ζει σήμερα στο Μαλιμπού, όπου νοικιάζει μια μονοκατοικία. Η φωτιά προκάλεσε ζημιά πάνω από 1 εκατ. δολάρια στο σπίτι του καταστρέφοντας και την custom-made Aston Martin, που οδήγησε το 2002 στην ταινία “James Bond Πέθανε μια άλλη μέρα”. “Οδηγούσα και έβλεπα το σπίτι μου να καίγεται. Για δευτερόλεπτα σκέφτηκα να μπω μέσα, να σώσω την Aston Martin, αλλά ένα αυτοκίνητο είναι. Καλύτερα να σώσω τη ζωή μου” είχε δηλώσει τότε στο περιοδικό Details.
Η σκέψη να τα παρατήσει όλα και να μετακομίσει βόρεια στριφογυρίζει όλο και περισσότερο στο μυαλό του τους τελευταίους μήνες. “Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, στην εποχή μας οι φωτιές θεωρούνται κάτι φυσιολογικό. Κι όμως, είναι κάτι αφύσικο. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο η θερμοκρασία του πλανήτη θα αυξάνεται, τόσο πιο συχνά και με μεγαλύτερη ένταση θα ξεσπούν πυρκαγιές“.
Ο Brosnan είναι από τους ανθρώπους που δύσκολα το βάζουν κάτω. Το σθένος του, ψυχικό και σωματικό, είναι μεγάλο. Η φωτιά είναι το λιγότερο κακό που του έχει συμβεί. Το 1991 έχασε την πρώτη σύζυγό του Cassandra από καρκίνο του τραχήλου, την ίδια ασθένεια που του στέρησε τη θετή του κόρη Charlotte το 2013. Ο θετός του γιος Christopher αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα εθισμού στις ουσίες, όπως και ο μεγαλύτερος γιος του, Sean, ο οποίος ενεπλάκη το 2000 σε αυτοκινητικό ατύχημα στο Μαλιμπού. Ο Brosnan δεν εγκατέλειψε κανέναν. Αγωνίστηκε μαζί τους. Η έκβαση δεν ήταν πάντα θετική, αλλά αυτός ήταν εκεί. Ο Christopher είναι σήμερα υγιής και ο Sean σπουδάζει ψυχολογία και έχει κάνει οικογένεια. “Ο Sean έχει την πιο όμορφη κόρη που θα μπορούσε να έχει για εγγονή ένας παππούς. Ναι, είμαι παππούς. Οι δύο μικρότεροι γιοι μου, ο 22χρονος Dylan και ο 18χρονος Paris, έχουν βρει το δρόμο τους. Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή σου που παύεις να είσαι μπαμπάς και είσαι παππούς“.
Τα τελευταία χρόνια, η ηλικία του έχει αρχίσει να φαίνεται ή, τουλάχιστον, αυτό υποστηρίζει ο ίδιος. “Δε με ενοχλεί. Την αγαπώ. Είναι το παρελθόν μου, το παρόν και το μέλλον μου. Χρόνος φεύγει, χρόνος έρχεται κι εγώ εδώ, να γερνώ ευτυχισμένα και να συνεχίζω να δουλεύω με τον ενθουσιασμό ενός εφήβου“.