Αν o Milos Forman δεν είχε πάρει μία παράξενη απόφαση για τις ανάγκες του αριστουργήματος με τίτλο Στη Φωλιά του Κούκου (1975) ίσως να μην είχαμε γνωρίζει ποτέ τον Danny DeVito. Το αμερικανικό σινεμά θα ήταν φτωχότερο, o Batman θα είχε χάσει έναν εμβληματικό villain και το Pulp Fiction πιθανόν να μην είχε γυριστεί ποτέ. Ευτυχώς, όμως, τίποτα από αυτά δεν συνέβη.
Στη φωλιά του Κούκου
H μεγάλη περιπέτεια του DeVito δεν τελείωνε μπροστά στην κάμερα
Ο Jack Nicholson ήταν ο σίγουρος πρωταγωνιστής για την ταινία του Milos Forman που έκανε φύλο και φτερό τον αμερικανικό τομέα της ψυχικής υγείας. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης ήθελε να τον πλαισιώσει με ποιοτικούς ηθοποιούς που, όμως, δεν θα είχαν τίποτα το συνηθισμένο στην εμφάνισή τους. Κάπου, εκεί, ήταν που μπήκε στο κάδρο ο DeVito, ως ο ιδανικός Martini· ένας ευαίσθητος και ευάλωτος χαρακτήρας που τον ταλαιπωρούσαν βαθιά οι παραισθήσεις. Σημαντική σημείωση: Ο 29χρονος τότε Αμερικανός ηθοποιός είχε παίξει τον ίδιο ρόλο κάποια χρόνια πιο πριν σε μία off- Μπρόντγουεϊ παράσταση.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Λίγο αργότερα θα συνέδεε το όνομά του με την τεράστια τηλεοπτική επιτυχία που άκουγε στο όνομα Taxi (1978-1983), φανερώνοντας το τεράστιο κωμικό του ταλέντο πέρα από τις δραματικές ερμηνείες. Τη δεκαετία του ’80, μάλιστα, δεν δίστασε να μπει σε πιο εμπορικά κινηματογραφικά μονοπάτια -όπως στο Twins (1988) με τον Arnold Schwarzenegger. Πολλές δεκαετίες μετά, ακόμα και αυτές οι ερμηνείες του είναι ικανές να σε κρατήσουν καθηλωμένο στην οθόνη: Το σπινθηροβόλο βλέμμα που θυμίζει παιδί έτοιμο για σκανδαλιά σε συνδυασμό με την τεράστια, παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος, παρουσία στην οθόνη αποτελούν (καθόλου ένοχη) κινηματογραφική απόλαυση.
Πώς είναι δυνατόν ένας villain σαν τον Penguin από το Batman Returns (1992) να συνδυάζει μία εμφάνιση στα όρια του γελοίου με μία τόσο βασανισμένη αλλά και μοχθηρή ψυχή; Ο DeVito το έκανε πραγματικότητα, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απαραίτητη μία επιβλητική εμφάνιση για να γράψεις ένας “κακός” χρυσές σελίδες στο μεγάλο πανί του σινεμά. Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι ο ηθοποιός να καταδυθεί βαθιά στον ρόλο – ακόμα και αν αυτός είναι ένας villain με εμφάνιση πιγκουίνου, ακόμα και αν χρειαστεί να φάει με πολύ πειστικό τρόπο ωμά ψάρια on camera.
Σήμερα, ο 76χρονος ηθοποιός συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει με την καριέρα του χωρίς να δίνει σημασία στους άγραφους κανόνες.
H μεγάλη περιπέτεια, όμως, του Ιταλοαμερικανού ηθοποιού δεν τελείωνε μόνο μπροστά στην κάμερα. Η μανία του για δημιουργία τον οδήγησε μέχρι τον ρόλο του σκηνοθέτη αλλά και του παραγωγού. Ο Πόλεμος των Ρόουζ (1989), όπου ο κολλητός του φίλος Michael Douglas μπλέκει σε μία μάχη -κυριολεκτικά- μέχρι θανάτου με την πρώην γυναίκα του (Kathleen Turner), ήταν ένα δικό του πολύ ευφυές αλλά και πολύ σκοτεινό εκεί που δεν το περιμένεις δημιούργημα. Όσο για τις μέρες του ως παραγωγός; Αρκεί να πούμε πως χωρίς τη δικιά του εταιρεία παραγωγής και τη δικιά του πίστη στην “τρέλα” του Tarantino το Pulp Fiction ίσως δεν να μην είχε φτάσει ποτέ μέχρι τις μεγάλες και τις μικρές μας οθόνες.
Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του, σε αντίθεση με άλλους διάσημους συναδέλφους του, δεν θα δει δεκάδες ταινίες. Ο DeVito έμοιαζε πάντα να επιλέγει εκείνους τους ρόλους που για κάποιον δικό του και πολλές φορές αδιευκρίνιστο λόγο -όπως η περίπτωση του ρεπόρτερ κουτσομπολίστικων περιοδικών στο L.A. Confidential (1997)- τον ικανοποιούσαν. Όχι, δεν ήταν πάντα ακραία εμπορικοί, ούτε στον αντίποδα ήταν γεμάτοι δύσκολες καλλιτεχνικές απαιτήσεις· ήταν πολλές φορές απλά κάτι που θα τον ευχαριστούσε σε καθαρά προσωπικό επίπεδο.
Στο ενδιάμεσο, πάντα ενεργός πολιτικά, στηρίζει εμπράκτως τους πιο ριζοσπαστικούς πολιτικούς σε Η.Π.Α και Μεγάλη Βρετανία.
Όπως, ακριβώς δηλαδή, η συμμετοχή του από τη δεύτερη και μετά σεζόν στο εμπρηστικό It’s Αlways Sunny in Philladelphia. Οι φήμες θέλουν τον DeVito τόσο ενθουσιασμένο με το συγκεκριμένο sitcom, που έφτασε σε σημείο να ζητήσει από τους νεαρούς τότε δημιουργούς να συμμετέχει αφιλοκερδώς στον πιο ακραίο ρόλο που έπαιξε ποτέ: Τον Frank Reynolds, έναν χαρακτήρα μαλωμένο με οτιδήποτε politically correct αλλά και πολύ συχνά με την ευγένεια, τη λογική, την τιμιότητα και όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο συμπαθητικό.
Σήμερα, ο 76χρονος ηθοποιός συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει με την καριέρα του χωρίς να δίνει σημασία στους άγραφους κανόνες. Δεν διστάζει να παίζει σε εμπορικά remake όπως το Jumanji ή κινηματογραφικά παραμύθια τύπου Dumbo από τη μία, και από την άλλη να συνεχίζει την larger than life πορεία του ως Frank Reynolds κυνηγώντας κόσμο με νεροπίστολα γεμάτα τεκίλα.
Στο ενδιάμεσο, πάντα ενεργός πολιτικά, στηρίζει εμπράκτως τους πιο ριζοσπαστικούς πολιτικούς σε Η.Π.Α και Μεγάλη Βρετανία, όταν δεν κάνει ατέλειωτες διακοπές στο Μαλιμπού με την εδώ 48 χρόνια σύντροφό του, Rhea Perlman. Γιατί, τελικά, αν ισχύει κάτι για τον Danny DeVito είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκε τίποτα και κανέναν. Ούτε καν τη βαθιά προκατάληψη των ανθρώπων απέναντι σε όσους δεν είναι συνηθισμένοι εμφανισιακά. Και αυτό είναι κάτι που τον κάνει τόσο σπουδαίο όσο και αθεράπευτα cool.