Ας μεταφερθούμε λίγο πίσω, στην 91η τελετή απονομής των Oscars. Έχοντας ήδη κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα για τον α’ ανδρικό ρόλο στο Vice, τα προγνωστικά έδειχναν Christian Bale. O Rami Malek κέρδισε το Oscar για το Bohemian Rapsody στη στροφή και κάποιοι από εμάς χάρηκαν πολύ. Άσχετα από τη εκτίμηση που τρέφουμε προς τον πρώτο, αλλά και το φετινό φαβορί Benedict Cumberbatch, πολύ θέλουμε η ιστορία να επαναληφθεί τρία χρόνια μετά, στις 27 Μαρτίου με τον Will Smith.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Η γνώμη αυτή δεν προκύπτει από το συσχετισμό που κάποιοι έκαναν μεταξύ του The Power of The Dog και του Brokeback Mountain. Η φετινή Χρυσή Σφαίρα μπορεί να ανήκει στον Cumberbatch, ωστόσο, το ακριβοθώρητο κοινό των BAFTA προτίμησε τον Smith, και αυτό είναι ένα έρεισμα για να ελπίζουμε.
Το King Richard (Η μέθοδος των Γουίλιαμς) είναι ένα τέλειο χρονογράφημα σχεδιασμένο για το Χόλιγουντ. Σαφέστατα δεν αποτελεί την καλύτερη βιογραφική ταινία που θα μπορούσε να δημιουργηθεί για τη ζωή των αδελφών Williams, ούτε πρόκειται για μία πιστή αναπαράσταση της συμπεριφοράς του πατέρα τους εκτός μυθοπλασίας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι στερείται ποιότητας. Ο δε Smith είναι τόσο καλός όσο ήταν στα Ali και The Pursuit of Happyness, όταν ωστόσο η Αμερικανική Ακαδημία προτίμησε τους Denzel Washington και Forrest Whitaker αντίστοιχα.
Εξάλλου, το σενάριο, παρότι σε μεγάλο βαθμό προϊόν μυθοπλασίας, πήρε την έγκριση της Serena και της Venus, και αυτό είναι ένα ακόμη πλεονέκτημα στη φαρέτρα του Smith που παρεμπιπτόντως, συμμετείχε και στην παραγωγή της ταινίας. Θυμίζουμε ότι το Green Book δεν την είχε πάρει, με την οικογένεια του Don Shirley να κάνει λόγο για μία “συμφωνία ψεύδους”. Όπως και να έχει, αναφορικά με τον οσκαρικό χρησμό, θυμίζουμε και την περίπτωση του Daniel Kaluuya (καλύτερος β’ ανδρικός ρόλος για το Judas and the Βlack Μessiah) που είχε επίσης βραβευθεί στις προαναφερθείσες διοργανώσεις.
H θεωρία της εξιλέωσης
Γενικά, αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν, καθώς η κατάσταση είναι κάπως έτσι τα τελευταία 25 χρόνια. Προσωπικά πιστεύω πως ο Smith δε χρειάζεται κάποιου είδους δικαιολογία για να αξίζει το αγαλματίδιο. Οι συγκυρίες τον βοηθούν βέβαια: Άσχετα από το αν το King Richard έχει το ok των Williams, για κάποιο λόγο στη συνείδηση της κινηματογραφικής βιομηχανίας έχει περάσει ως αμφιλεγόμενη και αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις τρέφουν το Χόλιγουντ.
Ο Smith σε όλες τις συνεντεύξεις του στο πλαίσιο της προώθησης της ταινίας έχει αναφέρει ότι η φιγούρα του πατέρα των κοριτσιών είχε “δαιμονοποιηθεί” στο παρελθόν και στην προκειμένη περίπτωση παρουσιάζονται σε μεγάλο βαθμό οι πραγματικές καταστάσεις. Βιογραφική ταινία και εξιλέωση ως συνδυασμός σημαίνουν βούτυρο στο ψωμί του Χόλιγουντ.
“Μου αρέσουν οι ιστορίες κατά τις οποίες νομίζεις ότι ξέρεις [τι συνέβη]. Αφαιρείς το πέπλο τη στιγμή που ο κόσμος δεν ήξερε ότι υπήρχε πέπλο. Ο Richard Williams έχει παρεξηγηθεί κατάφωρα. Μου άρεσε που μπόρεσα να εξανθρωπίσω μία φιγούρα που είχε δαιμονοποιηθεί κάπως στο άθλημα. Είναι πραγματικά μια ιδιοφυΐα. Σχεδίασε δύο Michael Jordans. Σκεφτείτε πόσο τρελό είναι αυτό”, δήλωσε ο Will Smith. Γύρω από αυτήν τη λανθασμένη αντίληψη του πραγματικού χαρακτήρα ουσιαστικά έχτισε την εξαιρετική ερμηνεία του. Η δικαίωση, αν μη τι άλλο, πουλάει. Στο Χόλιγουντ, αλλά και στα Όσκαρ.