Αλήθεια, πόσοι από εμάς μπορούν να θυμηθούν το τι ακριβώς συνέβη στο Inception; Το αριστούργημα του Christopher Nolan έχει μπερδέψει -και παιδέψει- τους θεατές στην προσπάθειά τους να παρακολουθήσουν την καταιγιστική/πολύπλοκη/πυκνή δράση του. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Για πολλούς από εμάς παραμένει ένα όμορφο μυστήριο, ένα ψυχεδελικό όραμα γεμάτο εικόνες που φλερτάρουν με την επιστημονική φαντασία και την εναλλακτική πραγματικότητα. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν είναι μία ταινία που μπορούμε να αφηγηθούμε από καρδιάς την ιστορίας της.
“Κάτι το ακατανόητο” έγραφαν στη σκληρή κριτική τους οι Times, για να τους ακολουθήσει η Telegraph, τονίζοντας σε στυλ Πυθίας ότι η ταινία είναι “την ίδια στιγμή κάτι που δεν πρέπει να χάσεις αλλά και κάτι που μπορεί να σε τρελάνει”. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα (σ.σ: σε μία περίοδο που υπό κανονικές συνθήκες το Tenet, το νέο sci-fi πόνημα του Nolan, θα έβγαινε στις αίθουσες για να συνεχίσει την παράδοση που άφησε ο προκάτοχός του), το Inception δε δικαιώνει τους σκληρούς επικριτές του. Αντίθετα, στέκει πολύ ψηλά στις καρδιές του κοινού σκοράροντας το εντυπωσιακό 8,8 στον μετρητή του IMDB
Τι ακριβώς όμως συμβαίνει στην έβδομη κατά σειρά ταινία του ιδιοφυούς σκηνοθέτη; Στα χαρτιά, το σενάριο δε φαίνεται να είναι τόσο πολύπλοκο. Ένας κακοποιός που ειδικεύεται στο να κλέβει επιχειρηματικά μυστικά βουτώντας στο υποσυνείδητο των θυμάτων του, καλείται μαζί με την ομάδα του να κάνει ακριβώς το αντίθετο: Να “φυτέψει”, δηλαδή, μία ιδέα στο μυαλό ενός νεαρού επιχειρηματία. Εδώ, όμως, είναι που τελειώνει οτιδήποτε εύπεπτο διαθέτει η ταινία. Γιατί από εκεί και πέρα, ξεκινά ένα σκηνοθετικό κρεσέντο από πλευράς Nolan όπου ο χώρος και ο χρόνος παίρνουν όποια μορφή αποφασίσει εκείνος να τους δώσει, καθώς οι θεατές βυθίζονται σε ένα σύμπαν όπου ένα όνειρο ζει μέσα στο άλλο.
O Nolan κατάφερε με το μαγικό ραβδί που διαθέτει να μετατρέψει ένα καταιγιστικό blockbuster με ονόματα “κράχτες” σε κινηματογραφικό σημείο αναφορά της τελευταίας δεκαετίας.
Αν κάποιος ρίξει μία ματιά στο cast (Leonardo DiCaprio, Ellen Page, Marion Cotillard, Ken Watanabe, Joseph Gordon-Levitt, Tom Hardy, Cillian Murphy, Michael Caine) η μόνη λέξη που μπορεί να χρησιμοποιήσει είναι ο χαρακτηρισμός “υπέρλαμπρο”. Φυσικά, δε θα ήταν η πρώτη φορά που δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε αμοιβές θα είχαν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. O Nolan όμως κατάφερε με το μαγικό ραβδί που διαθέτει να μετατρέψει ένα καταιγιστικό blockbuster με ονόματα “κράχτες” σε κινηματογραφικό σημείο αναφορά της τελευταίας δεκαετίας.
Μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία
Δυστυχώς, τα blockbusters δεν ακολούθησαν τη δύσκολη πορεία που χάραξε το αριστούργημα του Christopher Nolan
Γιατί, η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το Inception, ένα blockbuster. Έχει τεράστιο budget, πανάκριβα ειδικά εφέ, δημιουργήθηκε για να σαρώσει στα box office (και τα κατάφερε περίφημα), διαθέτει μερικά από τα πιο τρανταχτά ονόματα του Χόλιγουντ, καταπιάνεται με το οργανωμένο έγκλημα ενώ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη δράση πολύ πιο επιφανειακών ταινιών του είδους – όπως, για παράδειγμα, το Transformers. Όχι, το Inception δεν είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια κάποιου auteur να αφήσει το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα σε ένα πολύ προσωπικό σύμπαν. Το Inception ήταν και παραμένει ένα μεγαλειώδες και εξωπραγματικό ριφιφί που παίζει με την ίδια την πραγματικότητα.
Δυστυχώς, τα blockbusters δεν ακολούθησαν τη δύσκολη πορεία που χάραξε το αριστούργημα του Christopher Nolan. Μένει, λοιπόν, στο Tenet να συνεχίσει την κληρονομία του. Οι υπόλοιπες ταινίες του είδους με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι συνήθως remakes, sequels ή κομμάτια του πολύ συμπαθητικού Marvel Cinematic Universe (MCU) που όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κοντράρει το απαιτητικό όραμα που έκανε πραγματικότητα ο Βρετανός. Έτσι, μπορεί να χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία ώστε το εμπορικό σινεμά να αλλάξει προς το καλύτερο, το Inception όμως συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του σωστά. Να καθηλώνει τους θεατές ακόμα και 10 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή.