Μία από τις πιο φημισμένες κουζίνες της Ισπανίας είναι εκείνη της Ανδαλουσίας. Κατά βάση, η γαστρονομική κουλτούρα της νοτιότερης περιφέρειας της χώρας χαρακτηρίζεται ως μεσογειακή, ενώ έχει ως βάση της το ελαιόλαδο και το περίφημο sherry (ενισχυμένο λευκό ξηρό κρασί που φτιάχνεται εκεί). Κρύβει όμως και ένα μυστικό, για το ευρύ τουλάχιστον κοινό, και αυτό δεν είναι άλλο από τη ζαχαροπλαστική της. Η μεγάλη αραβική και εβραϊκή επιρροή έχει βάλει τη σφραγίδα της στα γλυκά που φτιάχνονται σχεδόν σε κάθε γωνιά της επικράτειάς της, με τα κορυφαία αυτών να παρασκευάζονται όχι σε ζαχαροπλαστεία αλλά στα μάλλον πιο απροσδόκητα μέρη: Τα μοναστήρια.
Για αιώνες ολόκληρους υπάρχει μία σχεδόν μυστική κάστα ανθρώπων που εργάζονται πάνω σε πολύ ιδιαίτερα γλυκά και μαρμελάδες. Οι καλόγριες στα μοναστήρια της Ανδαλουσίας (πολλές εκ των οποίων τα τελευταία χρόνια είναι νεαρές γυναίκες από την Αφρική που έχουν ασπαστεί τον Χριστιανισμό και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε αυτόν) ακολουθούν συνταγές που χάνονται στα βάθη του χρόνου και παρουσιάζουν τις δικές τους εκδοχές για εδέσματα που λατρεύουν οι ταξιδιώτες.
Πολλοί από τους τελευταίους μάλιστα, ορκίζονται ότι δεν έχουν φάει καλύτερα, ποτέ. Αυτό ακούγεται -και είναι- υπερβολικό, αλλά δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από τον ενθουσιασμό που τους προκαλεί το γεγονός ότι τα νόστιμα αποτελέσματα δεν προέρχονται από κάποιο διάσημο εργαστήρι ζαχαροπλαστικής αλλά από χώρους θρησκευτικού προσανατολισμού και ενός εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής.
Οι περισσότερες από τις συνταγές τους αποκαλύπτουν τη μαυριτανική καταγωγή της περιοχής, στο κομμάτι της κουλτούρας του φαγητού. Τα σκευάσματά τους είναι ως επί το πλείστον αρωματισμένα με γλυκάνισο, η κανέλα χρησιμοποιείται έντονα όπως και το σουσάμι, ενώ τα αμύγδαλα είναι συχνά λουσμένα με μέλι.
Ένα από αυτά είναι το μοναστήρι της Santa Paula, στη Σεβίλη, που υπάρχει από το 1489 (ξεκίνησε να χτίζεται το 1483). Σε αυτό, οι 32 συνολικά μοναχές φτιάχνουν εκτός από αμυγδαλωτά μπισκότα και μαρμελάδες (κυρίως με τα φημισμένα πορτοκάλια της ευρύτερης περιοχής) και το turron a la piedra: ένα είδος κέικ με φρυγανισμένα αμύγδαλα, ζάχαρη, ξύσμα λεμονιού και κανέλα.
Επίσης στη Σεβίλη και στον λαβύρινθο από στενά δρομάκια της εβραϊκής γειτονιάς της πόλης, οι ντόπιοι θα σου προτείνουν να επισκεφτείς το Monasterio de Madre de Dios για να δοκιμάσεις τα magdalenas, που είναι αφράτα μικρά κέικ (θυμίζουν muffins) με γαλακτώδη γεύση.
Σε άλλες περιοχές της Ανδαλουσίας, ειδικά σε εκείνες που έχουν παράδοση στην παραγωγή κρασιού όπως οι Χερέθ και Μοντίγια, τα γλυκά έχουν έντονη την παρουσία του σταφυλιού και των παραγώγων του, ενώ χρησιμοποιείται αρκετά περισσότερο το αυγό. Νοτιότερα της Σεβίλης και λίγο έξω από τη Χερέθ, συναντά κάποιος το μοναστήρι της Santa María de la Defensión.
Ξεχωρίζει με μία πρώτη ματιά λόγω της γοτθικού ρυθμού αρχιτεκτονικής του, έχοντας τις απαρχές του κάπου στις αρχές του 15ου αιώνα. Tο κτίριό του μάλιστα έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό/καλλιτεχνικό μνημείο (Monumento Histórico-Artístico) από την ισπανική κυβέρνηση.
Σε αυτό, η κλειστή ομάδα μοναχών φημολογείται ότι φτιάχνει τις πιο νόστιμες μαρμελάδες ολόκληρης της περιοχής αλλά και yemas (γλυκό από κρόκους αυγών και ζάχαρη), mantecados (αφράτα, γλυκά ψωμάκια που θυμίζουν buns και συνηθίζονται να σερβίρονται τις ημέρες των Χριστουγέννων) καθώς και mojicones (σπογγώδη κέικ).
Στα ανατολικά της Χερέθ και τη Γρανάδα υπάρχει το μοναστήρι του San Jerónimo, ένα έξοχο δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Σε αυτή η παραγωγή γλυκών δεν σταματά καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, με τα mostachones (επίπεδα μπισκότα από ζάχαρη, μέλι, αυγά, ζάχαρη και μούστο) και τα roscos (ψωμάκια που θυμίζουν ντόνατ) να είναι κάποια από τα πιο ιδιαίτερα παρασκευάσματα.
Αντίστοιχα μοναστήρια ασφαλώς υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Ισπανίας, όπως για παράδειγμα στην Καταλονία ή το Τολέδο, αλλά σε καμία περίπτωση δε συναντώνται με τόση μαζικότητα όπως στην περίπτωση της Ανδαλουσίας. Η ισπανική κυβέρνηση έχει εκτιμήσει πέρα από τη θρησκευτική προσφορά τους και τη συμβολή στο κομμάτι της τουριστικής ανάπτυξης αλλά και της πολιτιστικής κληρονομιάς, γι’ αυτό και τα έχει εντάξει στο ίδιο πλαίσιο (δηλαδή τα υποστηρίζει με κονδύλια) με εκείνο των μουσείων, των μεσαιωνικών κάστρων και των υπόλοιπων ιστορικών μνημείων.
Έτσι, οι μοναχές έχουν τη δυνατότητα να φτιάχνουν γλυκά για αρκετά ακόμη χρόνια, προστατεύοντας μία “τέχνη” αιώνων που -υπό διαφορετικές συνθήκες- κατά πάσα πιθανότητα θα είχε σβήσει εύκολα.