Κάποτε ήταν ένας νεαρός λευκός ράπερ που κυκλοφορούσε με το όνομα Marky Mark. Μάλιστα σα να μην έφτανε το κακό συνήθειο να φτύνει cheezy ρίμες, καταπιανόταν και με τη διαφήμιση εσωρούχων. Όλα αυτά συνέβαιναν στα 90s, γιατί καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Mark Whalberg κατάφερε να αποδείξει ότι είναι πολλά περισσότερα από ένα γεροδεμένο ομορφόπαιδο.
Στις 16 Αυγούστου θα τον δούμε ξανά, αυτή την φορά να πρωταγωνιστεί στο Mile 22. Μια καταιγιστική περιπέτεια, δια χειρός Peter Berg, στην τέταρτη αισίως συνεργασία τους, που τους βρίσκει στο στοιχείο τους: ένας πράκτορας της CIA πρέπει να μεταφέρει έναν μυστηριώδη κρατούμενο πάση θυσία μέχρι το 22ο μίλι, πριν ο εχθρός κλείσει την πρόσβαση σε αυτό. Άραγε θα τα καταφέρουν;
Δεν θα διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη, αντ’ αυτής λέμε να θυμηθούμε πέντε ρόλους που έκαναν τον 47χρονο ηθοποιό να ξεχωρίσει. Και να αποδείξει πώς κουβαλά περίσσιο ερμηνευτικό ταλέντο παρόλη τη δυσπιστία που έχουν συνήθως απέναντί του οι κριτικοί.
The Other Guys (2010)
Ας ξεκινήσουμε με κάτι που δεν περιμένεις: μία κωμωδία του Will Ferrell. Καθόλου ταιριαστό για έναν ηθοποιό που ειδικεύεται σε ρόλους action hero, σωστά; Κι όμως σε αυτή την ξεκαρδιστική (για όσους αγαπάμε Will Ferrell) ταινία με πρωταγωνιστές ένα αταίριαστο δίδυμο αστυνομικών, ο Wahlberg δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ “καμένης” ερμηνείας ξεπερνώντας σε φάσεις ακόμα και τον μετρ του είδους που στέκεται δίπλα του.
Deepwater Horizon (2016)
Σε σκηνοθεσία Peter Berg, αυτή εδώ είναι μια περιπέτεια που δεν έχεις συνηθίσει. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει συνήθως ο πυρήνας της έχει να κάνει με κάτι πιο βαθύ από την επιφανειακή δράση: με την ανθρωπιά. O Wahlberg καταφέρνει να πείσει το κοινό με την ερμηνεία του, υποδυόμενος έναν εργάτη στη χειρότερη οικολογική καταστροφή που έχει γνωρίσει η Αμερική. Κι αυτό γιατί είναι οικείος, είναι ανθρώπινος, μοιάζει με πραγματικός ήρωας κι όχι με κάποια ηρωική καρικατούρα.
The Departed (2006)
Η ταινία που χάρισε στον Martin Scorsese -όπως του οφειλόταν- το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας είχε και μια ευχάριστη έκπληξη. Αν κανείς δεν αμφισβητούσε το ταλέντο του Leonardo Di Caprio, σίγουρα δε συνέβαινε το ίδιο με τον Wahlberg. Όμως, αλήθεια τώρα, υπήρχε περίπτωση ποτέ ο τεράστιος Marty να επιλέξει κάποιον ηθοποιό που δεν θα κατάφερνε μπροστά στην κάμερα; Δεν το νομίζουμε, ο Scorsese δεν άφησε ποτέ τίποτα στην τύχη του.
The Fighter (2010)
Οι ταινίες που αφορούν το μποξ, και γενικότερα τα μαχητικά αθλήματα, μπορούν να είναι από αριστουργήματα μέχρι pulp σκουπίδια -όμως ακόμα κι αυτά τα τελευταία έχουν την περίεργη τάση να σε κάνουν να κολλάς μαζί τους. Φυσικά, η εν λόγω ταινία μόνο σκουπίδι δεν είναι. Το ακριβώς αντίθετο. Η ιστορία του ιρλανδική καταγωγής, θρύλου της πυγμαχίας, Micky Ward (τον οποίο υποδύεται ο Wahlberg) είναι μια πολύ σκληρή και πολύ καλογυρισμένη ταινία.
Μονάχα που η σκληρότητά της έχει να κάνει περισσότερο με τις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο που μεγαλώνουν κάποιοι άνθρωποι και πολύ λιγότερο με τις γροθιές εντός ρινγκ.
Boogie Nights (1999)
Paul Anderson, ένα ονοματεπώνυμο μία ιστορία για το σύγχρονο αμερικανικό σινεμά. Εδώ στο ξεπέταγμά του στα μεγάλα σαλόνια, όταν δηλαδή αποφάσισε να αφηγηθεί μια περίεργη ιστορία από τον καθόλου glamorous κόσμο του πορνό στα 70s.
Με τον Dirk Diggler (Mark Wahlberg) ως κεντρικό χαρακτήρα, κατάφερε να φτιάξει μία ταινία που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη του κοινού. Μία απολαυστική και πανέξυπνη ωδή στο αμερικανικό decadence με τον πρώην λευκό ράπερ να αποδεικνύει πώς κακώς ο κόσμος μένει μονάχα στα γεροδεμένα μπράτσα του.
Γιατί ο Wahlberg ήταν και παραμένει ικανός για μεγάλα πράγματα -όταν, φυσικά, φροντίζει να κάνει τις σωστές κι όχι εύκολες επιλογές.