 |
Από τα επιτραπέζια στην εικονική πραγματικότητα, το νέο «Jumanji» διαχωρίζεται από το κλασικό οικογενειακό φιλμ των 90ς και, χωρίς πολλές φιλοδοξίες διαχρονικότητας, είναι αρκούντως διασκεδαστικό σε όσους αποφασίσουν να «μπουν» στον κόσμο του.
Στο άκουσμα του γυρίσματος ενός νέου «Jumanji», που θα συνδέεται μεν με το πρώτο φιλμ αλλά ουσιαστικά θα αποτελεί ένα ριμέικ του, υπήρξε λίγη περισσότερη γκρίνια απ’ ότι συνήθως, κάτι που πρόδιδε την κληρονομιά που είχε αφήσει το πρωτότυπο, ως μια παρακαταθήκη της δεκαετίας του 90. Το πιο διάσημο άλλωστε αμιγώς κινηματογραφικό επιτραπέζιο παιχνίδι, μοιάζει λίγο ξένο στην σημερινή εποχή, όπου τα παιχνίδια είναι σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονικά, κάτι που πρόδιδε και μια πιθανή μετάβαση της πλοκής.
Όχι ότι το φιλμ του 1995 δεν είχε σχέση με τις οικιακές κονσόλες της εποχής, αφού έμοιαζε να δανείζεται τη λογική των platform games, βάζοντας πίστες και επίπεδα στις περιπέτειες των ηρώων. Το δάνειο στο «Welcome to the Jungle» προέρχεται από την όλο και πιο διαδεδομένη εικονική πραγματικότητα , καθώς το έυρημα εδώ είναι πως οι παίκτες παίρνουν τις μορφές των ηρώων που διαλέγουν από ένα ξεχασμένο βιντεοπαιχνίδι που βρήκαν στις αποθήκες του σχολείου τους και, όντας παγιδευμένοι, προσπαθούν να επιστρέψουν στην κανονική τους μορφή, αφού πρώτα ξεπεράσουν δυσκολίες που θα έβρισκαν σε μια ζούγκλα.
Η αλλαγή προσώπων και προσωπικοτήτων είναι που χτίζει το χιούμορ της ταινίας και το διατηρεί στη μεγαλύτερη διάρκειά της. Οι ήρωες είναι 4 ετερόκλητοι νεαροί που ζουν το δικό τους «Breakfast Club» ως τιμωρημένοι για διάφορους λόγους από το σχολείο τους και οι μορφές που παίρνουν είναι εντελώς διαφορετικές. Ο βασικός χαρακτήρας για παράδειγμα, ένας φοβισμένος, ακοινώνητος geek γίνεται ο Ντουέιν Τζόνσον και προσπαθεί διαχειριστεί το νέο σώμα του και την ηγετική μορφή του νέου εαυτού του, ενώ η πιο ευρηματική αλλαγή είναι αυτή της Μπέθανι (Μάντισον Άισμαν), που από βασίλισσα του σχολείου της και εθισμένη με τα social media μετατρέπεται σε μεσήλικα καθηγητη υπό τη μορφή του Τζακ Μπλακ, που δίνει μια μεστή και πολύ χιουμοριστική ερμηνεία, χαρίζοντας τις περισσότερες αστείες σκηνές της ταινίας.
Οι περιπέτειες της ζούγκλας προσπαθούν να δανειστούν από την κλασική κληρονομιά του «Ιντιάνα Τζόουνς», χωρίς ουδέποτε να φτάνουν τη μαγεία του, χωρίς να ξεχνούν ότι κατά βάθος είναι μια ανήλικη περιπέτεια, γρήγορη και ανάλαφρη. Ως κάτι τέτοιο το φιλμ τα καταφέρνει, χωρίς να εκφυλίζει την ιστορία στην οποία βασίστηκε, παραμένοντας μια συμπαθητική οικογενειακή περιπέτεια που δεν ενδιαφέρεται να μείνει κλασική, αλλά ούτε να εκνευρίσει τον γονιό που δε μπορεί να ξεχάσει τη μορφή του Ρόμπιν Γουίλιαμς και τις περιπέτειές του πριν από 23 χρόνια.